Σκέψεις του Howard Barker για το θέατρο με αφορμή την παράσταση UND που δόθηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου στις 27/03/2013

Μέσα σε καιρούς κρίσης, το θέατρο κατρακυλάει μέσα στο χειρότερο σφάλμα του.

Ξαφνικά, αισθάνεται αρμόδιο - ή ακόμα χειρότερα - επιφορτισμένο να μας βοηθήσει να σκεφτούμε.

Η τάση που έχουν πολλοί συγγραφείς να χειραγωγούν το κοινό καλπάζει για να γεμίσει το κενό που έχουν αφήσει οι λαοπλάνοι πολιτικοί.

Παρωχημένα θεατρικά συνθήματα και αρχές - όπως να βελτιώσουμε το γένος των ανθρώπων εκθέτοντάς τους στην τέχνη, να κάνουμε τους ανθρώπους καλύτερους πολίτες ή ν΄ αλλάξουμε τον κόσμο - ξαναέρχονται στο φως σα λειωμένα ρούχα, αποσπασμένα από ένα πτώμα.

Λένε: Ας αναλύσουμε! Ας διευκρινίσουμε! Στο κάτω-κάτω το θέατρο επιτελεί μία υπηρεσία, έτσι δεν είναι;

Κι όμως, πρέπει να απαιτούμε πολύ περισσότερα πράγματα απ΄ όλους αυτούς τους ηθικολόγους. Και έχουμε διαπιστώσει πως αν τους ζητήσεις κάτι παραπάνω από την ηθικολογία, πάραυτα καταρρέουν.

Αλλά ας μην αφήσουμε την κατάσταση αυτή να μας παλιμπαιδίσει. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά ας εμπιστευτούμε τη δραματική τέχνη να μας σώσει από την πρακτική των απλών τεχνικών.

Ίσως ο κόσμος να είναι μία βαθιά λεκάνη από νόμους, φυσικούς και δικαστικούς, αλλά το θέατρο απορρίπτει το Νόμο, εκ προοιμίου, και χειροκροτεί την ευθραυστότητα, θεωρεί το λάθος υπέροχο, και ντρέπεται την επιτυχία που φέρνει αμηχανία._

                                                  Μετάφραση: Ελση Σακελλαρίδου.