Πλουραλισμός επιλογών με συντηρητισμό και έλλειψη ανανέωσης
222 παραγωγές
έφερε η θεατρική περίοδος 2012-2013, σε
θεατρικούς και μη θεατρικούς χώρους,
σε σκηνές και μπαρ της Θεσσαλονίκης.
Καθώς κλείνει άλλη μια χειμερινή σεζόν
ο Εξώστης κάνει την αποτίμηση για όσα
είδαμε στις θεατρικές σκηνές της πόλης.
Κρατικό
Θέατρο
Η θεατρική
περίοδος για το Κ.Θ.Β.Ε. κύλησε με αρκετές
επαναλήψεις και άτολμες επιλογές στο
καλλιτεχνικό κομμάτι και κόντρες και
αντεγκλήσεις στο διοικητικό πεδίο. Τα
ακαλαίσθητα μαύρα πανιά που «κοσμούν»
την πρόσοψη του θεάτρου της Ε.Μ.Σ. και
τα γηπεδικής λογικής συνθήματα που
μετέτρεψαν την είσοδο σε ιδιόμορφο
φόρουμ έκφρασης θέσεων και αντιθέσεων,
υποδέχτηκαν τους θεατές που πήγαν να
δουν τον Κατά φαντασία ασθενή
και τον Μπαμπά που εκπαιδεύεται,
ένα δείγμα των συντηρητικών επιλογών
του απερχόμενου καλλιτεχνικού διευθυντή,
Σωτήρη Χατζάκη.
Η εικόνα του
γίγαντα που κοιμάται συνόδευσε για άλλη
μια χρονιά το Κ.Θ.Β.Ε., που συνέχισε
απτόητο να έχει στραμμένη την πλάτη στο
πολυάριθμο νεανικό δυναμικό μιας πόλης
με τέσσερα πανεπιστημιακά ιδρύματα και
να επιθυμεί να προσφέρει στο κοινό του
—κυρίως μαζικές προσελεύσεις συλλόγων
και Κ.Α.Π.Η.— αυτό που έχει συνηθίσει να
βλέπει, χωρίς ίχνος πειραματισμού και
ανίχνευσης νέων τάσεων.
Το ενδιαφέρον
εντύπων και συζητήσεων αυτή τη χρονιά,
μονοπώλησε η κόντρα ανάμεσα στον πρόεδρο
του δ.σ. του Θεάτρου, Θωμά Τρικούκη και
στον καλλιτεχνικό διευθυντή, Σωτήρη
Χατζάκη. Ένα «μεταθεατρικό δρώμενο» σε
συνέχειες, ένα ιδιότυπο reality
show, με ανταλλαγές επιστολών,
καταψήφιση απολογισμών, συνεντεύξεις
τύπου, προτροπές σε παραιτήσεις, διακοπές
διοικητικών συμβουλίων από ηθοποιούς.
Και η
καλλιτεχνική δημιουργία σε δεύτερη
μοίρα. Εξαντλείται στις —αδικαιολόγητα—
λίγες παραστάσεις του καλοστημένου,
αυτοαναφορικού έργου της Καρίνας
Ιωαννίδου, Τζοκόντα vs
Ντα Βίντσι, του Blasted
της Σάρας Κέιν, από την ιέρεια της
ουσιαστικής εκκεντρικότητας, Ρούλα
Πατεράκη, αλλά και στον πολυσυζητημένο
Γύρο του θανάτου που σκηνοθέτησε
ο Νίκος Μαστοράκης. Λίγο πριν την εκπνοή
της σαιζόν το θεατρικό αναλόγιο Πρώτη
Γραφή, με κείμενα νέων δημιουργών
—έργα που ηχηρά απουσιάζουν από το
ρεπερτόριο του Κρατικού— έφερε μια
μικρή πνοή αισιοδοξίας για τη σύγχρονη
θεατρική δημιουργία.
Η χρονιά για
το Κρατικό έκλεισε με την παραίτηση του
Σωτήρη Χατζάκη —για να αναλάβει τη
διεύθυνση του Εθνικού θεάτρου— και τον
διορισμό του ηθοποιού και θεατρολόγου
Γιάννη Βούρου στο τιμόνι της δεύτερης
κρατικής σκηνής της χώρας.
Πειραματική
Σκηνή
Πρώτη χρονιά
χωρίς το θέατρο Αμαλία, μια απώλεια
αισθητή στους θεατρόφιλους της πόλης.
Η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης συνέχισε
—ευτυχώς— τη δραστηριότητα της και
έδωσε μια site specific
εκδοχή του Βυσσινόκηπου, στο
σαλόνι της βίλας Καπαντζή. Μια παράσταση
που αγκαλιάστηκε από το κοινό —sold
out για τέσσερις μήνες—
και θα επαναληφθεί το προσεχές φθινόπωρο.
Μέσα στο
χειμώνα ο θίασος πρότεινε και τις
εμβληματικές Ευτυχισμένες Μέρες,
με την Ελένη Δημοπούλου. Η νομαδική αυτή
παρουσία του ιστορικού θιάσου και η
«συνομιλία» με εναλλακτικούς χώρους
και νέους δημιουργούς άνοιξε νέους
δρόμους στη σχέση θεατή και θεάματος.
Παρόλα αυτά η απουσία μόνιμης σκηνής
με το χαρακτηριστικό εναλλασσόμενο
ρεπερτόριο της Πειραματικής Σκηνής
καταγράφονται στις σημαντικές απώλειες
της θεατρικής περιόδου που ρίχνει
αυλαία.
Μετακλήσεις
Ο θεατρικός
κορεσμός της Αθήνας (με τις 600 περίπου
παραγωγές φέτος) καθιστά τη Θεσσαλονίκη
έναν ιδανικό προορισμό για θεατρικές
εξορμήσεις των θιάσων του αθηναϊκού
κέντρου. Για άλλη μια χρονιά η παλέτα
των επιλογών είχε από όλα. Από τη μια
πολυάριθμοι μονόλογοι —αρκετοί από
τους οποίους έχουν παρουσιαστεί στην
πόλη επανειλημμένα— όπως η Γυναίκα
της Πάτρας, η Ευτυχία
Παπαγιαννοπούλου, ο Συμβολαιογράφος,
ο Caveman και από την
άλλη τα λαμπερά μιούζικαλ που φιλοξενήθηκαν
στο Μέγαρο, το Chicago
και Απατεώνες και Τζέντλεμεν.
Τη μερίδα του λέοντος στις σημαντικότερες
μετακλήσεις είχε και φέτος το θέατρο
Αυλαία με σημαντικές παραστάσεις που
κέντρισαν το ενδιαφέρον του κοινού:
Όταν έκλαψε ο Νίτσε, Erofili
Synopsis, Γυάλινος
Κόσμος, Γιοι και κόρες,
Mistero Buffo.
Ομάδες της
πόλης
Αρκετές ομάδες προσπάθησαν
και αυτή τη χρονιά να δημιουργήσουν
καλλιτεχνικά και να επικοινωνήσουν τη
δουλειά τους. Χωρίς να μπορεί να εντοπιστεί
μια θεατρική πρόταση που «συγκλόνισε»
για τη νεωτερικότητα και την ανανεωτική
διάθεση της, υπήρξαν, ωστόσο, παραστάσεις
άξιες λόγου σε θεατρικούς και μη
θεατρικούς χώρους. Το μαύρο
νερό από την Eclipses Group Theatre, η Und από
την ομάδα Oberon, η Όπερα του
ζητιάνου από την ομάδα Passatempo,
η Άγρια μοναξιά από τους
Perros και το Nordost στο θέατρο
Όρα είναι παραγωγές που αγαπήθηκαν από
το κοινό της πόλης.
Σημαντικό βήμα για τις
ομάδες στάθηκε το θεατρικό φεστιβάλ
του δήμου Θεσσαλονίκης που πραγματοποιήθηκε
για δεύτερη χρονιά στο Άνετον, αλλά και
το Σχήμα εκτός Άξονα που έδωσε χώρο σε
νέους δημιουργούς και ομάδες.
Αξίζει να
θυμόμαστε απο αυτή τη θεατρική σεζόν
- Την απώλεια
της ηθοποιού Λίνας Λαμπράκη.
- Τη θεατρική
επιστροφή του Δημήτρη Βάγια με τον
Αγαμέμνονα του Γιάννη Ρίτσου.
- Τις ερμηνείες
δύο θεατρικών μητέρων: της Έφης
Σταμούλη-Λιουμπόβ Αντρέγεβνα στον
Βυσσινόκηπο και της Ναταλίας
Τσαλίκη-Αμάντα στον Γυάλινο κόσμο.
- Την πρόκριση
του σκηνικού της παράστασης Φόβος,
που επιμελήθηκε ο Νίκος Καλαϊτζίδης,
στα 100 καλύτερα του κόσμου, στον παγκόσμιο
διαγωνισμό σκηνογραφίας που θα διεξαχθεί
στο Κάρντιφ της Ουαλίας.
- Την άριστη
σωματική εκφραστικότητα του Αναστάση
Δ. Ροϊλού στο Insenso
και της Έλενας Μαυρίδου στην παράσταση
Erofili Synopsis.
- Την σπαρταριστή
υποκριτική ακροβασία του Θάνου Τοκάκη
στο Mistero Buffo.
- Τη διπλή
θεατρική παρουσία του διαρκώς εξελισσόμενου
Μιχάλη Συριόπουλου στην Όπερα του
ζητιάνου και στον Βυσσινόκηπο.
- Την εύθραυστη
Λόρα της Αμαλίας Νίνου στον Γυάλινο
κόσμο και την κωμική μαεστρία της
Εύης Σαρμή στο Τζοκόντα vs
Ντα Βίντσι.
- Την επιστροφή
της Ρούλας Πατεράκη με το Blasted
και την επανεμφάνιση του Δημήτρη
Παπαϊωάννου με την Πρώτη ύλη.
- Την πρώτη
σκηνοθετική παρουσία της Κατερίνας
Ευαγγελάτου στη Θεσσαλονίκη.
- Το Testament
από την ομάδα She She
Pop, τη μοναδική αξιόλογη
ξένη παραγωγή της χρονιάς.
- Την επί
σκηνής σύμπραξη του Δημήτρη Καταλειφού,
της Άννας Κοκκίνου και της Ράνιας
Οικονομίδου, στο Ρίττερ, Ντένε, Φος
του Τόμας Μπέρνχαρντ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου