Με υπομονή και πίστη σε αυτό που κάνει, η ομάδα «Oberon» συνεχίζει να δοκιμάζεται με κείμενα δύσκολα, που απαιτούν φροντίδα και φαντασία, ώστε να κατέβουν στην πλατεία και να μιλήσουν σ’ ένα σύγχρονο θεατή, συνηθισμένο στα γρήγορα και ευπώλητα ερεθίσματα. Ενδεικτικά: «Σαχλοκουβέντες» (Μπέκετ), «Ατιμο κόκκινο» (Γώγου, Γκίνσμπεργκ), «Und» (Μπάρκερ) και, τώρα, το σολωμικό «Η γυναίκα της Ζάκυθος», που είδαμε στη σκηνή του «Ανετον», σε σκηνοθεσία Αλέκου Σπυριδάκη.
Χωρίς ψευδοποιητικισμούς και λοιπές εμπορεύσιμες χαριτωμενιές, η mise en scene του Σπυριδάκη στόχευσε κατευθείαν στο εσωτερικό τοπίο του λόγου, στα υπόγεια ρεύματά του, όπου αναζήτησε ρυθμούς, αισθήματα, αδιέξοδα, συγκρούσεις αλλά και λύσεις. Ορθά κατάλαβε πως ένα θέατρο του μυαλού (mise en abime) απαιτεί ανάλογη διαχείριση, ώστε ν’ αφήσει να διαχυθούν προς τα έξω και ν’ αποκτήσουν σκηνική ορατότητα ανομολόγητα και ανεπίδοτα πάθη και μηνύματα. Αποτέλεσμα: μπορεί να μην καινοτόμησε, μπορεί να μη μας ξάφνιασε, σίγουρα όμως μας κέρδισε με τη σοβαρότητα και την καθαρότητα της ανάγνωσής του.
Με τον Διονύση Καραθανάση λιτό και επικοινωνιακό αφηγητή-ιερομόναχο, τον Μάριο Μελουβιώτη, όπως πάντα, νευρώδη, αεικίνητο και κοφτερό, και τη Σοφία Βούλγαρη να ζει ζωηρά αλλά με μέτρο τον ξεπεσμό της «Γυναικός», χαρήκαμε μια παράσταση που ελίχθηκε και εξελίχθηκε με καλά υπολογισμένες δόσεις ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, το φωτεινό και το εφιαλτικό. Σημειώνω στα συν του όλου εγχειρήματος τα λειτουργικά και υπαινικτικά σκηνικά της Μαριέττας Πανίδου και τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς της Κέλλυς Εφραιμίδου.
Με δυο λόγια: μια σκηνική εκδοχή επιμελημένη και με άποψη.
.jpg){kind=link}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου